เป้าหมายของชีวิต...

คนเราเกิดมาทุกคนย่อมต้องรู้เป้าหมายของชีวิต ไม่ใช่ใช้ชีวิตอยู่เพื่อทิ้งลมหายใจไปวันๆ...
...ไม่ผิดนักที่หลายคนยังไม่รู้จุดมุ่งหมายที่แท้จริงของตัวเอง ขอให้มีสักบางเวลา ที่เราได้ใช้หัวใจและรอยหยักในสมองคิดเรื่องนี้บ้างก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากแล้ว...!!!

มีหลายคน ที่ได้อ่านข้อความของหมอ และได้ติดตามอ่าน ในเวบพลังจิตบ้าง (www.palungjit.com/board) หรือแม้กระทั่งใน exteen และในบล็อคนี้ด้วยก็ตาม เสียงตอบรับเกือบทุกเสียง จะไปในทางเดียวกัน...

ความจริงแล้ว หมอเองก็จำไม่ได้แล้วว่า ต้องการแสวงหาจุดมุ่งหมาย "สูงสุด"ของชีวิต ตั้งแต่เมื่อไหร่ วินาทีไหน รู้แต่ว่า รู้สึกเหมือนชีวิตเราที่เกิดมานี้ ขาดบางสิ่งบางอย่างในชีวิต สิ่งนั้นเป็น "สิ่งเดียว" และยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร...

ไม่มีใครตอบและไม่มีใครบอกหมอได้ ... แน่นอน มันไม่ใช่วัตถุภายนอกที่คนทั่วไปเรียกหาหรอก

เงิน รถ บ้าน อะไรต่างๆมันก็เท่านั้น มันไม่ได้ให้เรามีความสุขได้จริงๆสักหน่อย ถึงแม้มีหลายคนที่อ่านถึงบรรทัดนี้แล้วเถียงขึ้นมาในใจหรือนอกใจก็ตาม ก็แล้วแต่คุณนะ แต่หมอพิสูจน์มาแล้ว ว่า สิ่งที่อยู่ภายนอกจิตใจ จะมาทดแทนความสุขซึ่งเป็นความรู้สึก "ภายในใจ" ได้อย่างไร... ???

หมอเฝ้าพยายามแสวงหาบางสิ่งบางอย่างจนมาถึงตอนนี้ ระยะเวลาหลายปีมาแล้ว ...

สิ่งที่หมอคิดอยู่ตอนนี้ หมอเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นจุดมุ่งหมายเดียวของหมอที่ได้เกิดมาชาตินี้หรือไม่???

บางครั้ง เรารู้ แต่เรายังทำไม่ได้ เพราะเวลายังไม่เอื้ออำนวย ...

ที่รู้ๆตอนนี้ หมอไม่มีความสุขกับสิ่งที่หมอเป็นและทำอยู่เลย หมอรู้สึกว่า ถูกจำกัดทางความคิดและอิสรภาพด้วยอะไรบางอย่างด้วยสิ่งที่เรามองเห็นและไม่เห็น และตัวหมอเอง ก็ไม่สามารถจะหลีกไปจากตรงนี้ได้เลย...

หมอไม่มีความสุข กับเงินทอง เกียรติยศหรือชื่อเสียงจอมปลอม หมอรู้สึกว่า สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถให้ความสุขทางใจหมอไปได้ตลอดชีวิต !!!

บางครั้ง...ความสุขที่สุดของคนเรา ก็คือการที่เราได้ค้นหาตัวเองเจอ
แต่มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าที่สุด ที่เรา...กลับไม่มีโอกาสได้สัมผัสมัน...

ทำงาน...ทำด้วย heart และ head ?

อาชีพทุกอาชีพ หากทำด้วยจิตที่ยินดีจะทำและเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์จริงๆ ทำแล้วส่วนใหญ่ก็จะได้บุญมากกว่าได้บาป...
แต่บางอาชีพ ถ้าทำแบบขอไปที หรือขี้เกียจทำ ทำไปให้เวลามันผ่านๆไป ก็อาจจะได้บาปมากกว่า"บุญ"!!!

อย่าง ยกตัวอย่าง อาชีพของตัวเองคือ "แพทย์" ถือว่า เสี่ยงมาก กับการที่บางครั้ง เราอาจคิดว่า เรากำลังทำบุญให้คนไข้ หารู้ไม่ว่า การตรวจหรือรักษาคนไข้แบบ "ขอไปที" หรือแบบผ่านๆ อาจเป็นการทำร้ายคนไขข้และสร้างบาปให้ตัวเองได้โดยไม่รู้ตัว

เพราะผลของกรรม หรือการกระทำ อยู่ที่เจตนา โดยมีใจเป็นใหญ่ เป็นประธาน นั่นเอง...

ดังนั้น จึงเป็นข้อคิดให้แพทย์ทั้งหลายได้ตัดสินใจว่า การจะเลือกมาเรียนแพทย์ รวมถึงการเลือกเรียนต่อในสาขาเฉพาะทางนั้น หนึ่งคือ ต้องเลือกด้วยใจ ไม่ใช่เลือกเพราะเรียนสบายหรือเลือกเรียนเพราะศักดิ์ศรีดีกว่าสาขาอื่น...!!!

เพราะอะไรที่เราทำด้วยใจให้คนไข้ หรือใครก็ตาม ถึงแม้จะดูเป็นสิ่งเล็กน้อย แต่ก็อาจมีประโยชน์มากกว่าการที่เราเลือกเรียนบางสาขาใหญ่ๆเพราะ เหตุผลบางอย่าง แต่ใจไม่ตั้งใจรักษาคนไข้ แถมยัง harmful คนไข้...แบบนี้ ภายนอกดูเหมือนจะได้บุญ แต่กลับได้บาปไปเต็มๆ...

พูดง่ายๆ ทำประโยชน์เล็กน้อยให้คนไข้แต่เราทำด้วย"ใจเต็มๆ" มีอานิสงส์มากกว่า การทำสิ่งที่ดูเหมือนยิ่งใหญ่ แต่เราไม่เต็มใจที่จะทำ!!!

เลือกเรียนอะไรก็เรียนไปเถอะ แต่ถามใจตัวเองก่อน ด้วยเหตุผลคือ หนึ่ง ใจเรารักไหม สอง สร้างประโยชน์ให้ส่วนรวมได้มากน้อยแค่ไหน ส่วนเรื่องเงิน ไม่ต้องพูดถึง เพราะถ้าข้อหนึ่งผ่าน ข้อสองสามจะตามมาเองโดยอัตโนมัติ...

การทำในสิ่งที่รัก แม้ทำจนตาย และถึงแม้ทำแล้วอาจจะไม่ได้อะไรเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ปรากฏในใจก็คือ "ความสุขที่ได้ทำ"...

ตัวเองได้ค้นพบสัจธรรมนี้ขณะนี้นี่เอง...(แพทย์ใช้ทุนปีที่ 1)...


" เป็นอะไรก็ได้ ที่ใจรัก แล้วเราจะทำสิ่งนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายและเหน็ดเหนื่อย
เลือกเรียนอะไรก็ได้ที่เราชอบที่สุด... ซึ่งสิ่งที่เราชอบนั้น ต้องไม่เป็นการทำให้ตนเอง ครอบครัวและสังคมเดือดร้อน...


งานที่ดี ต้องมีใจรัก ไม่ใช่ดูที่เงิน หรือปัจจัยสุขภายนอก...
มีคนรวยมากมายที่ค้นพบว่า เงินทองข้าวของทั้งหลาย ไม่สามารถทดแทนและเป็นความสุขที่แท้จริง
และก็มีเศรษฐีอเมริกันมากมายที่ บั้นปลายชีวิต ทิ้งธุรกิจให้ลูกหลานดูแล ส่วนตัวเองและครอบครัว กลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่กระท่อมปลายนาเล็กๆ มีรถกระบะเก่าๆขับหนึ่งคัน และสวนหลังบ้านของเขา...

ที่พูดแบบนี้ เพราะตัวเองก็พิสูจน์มาแล้วเหมือนกัน !!!

คนเรา...นี่ก็แปลก

ไม่เข้าใจเลย...อยู่ดีๆก็ถูกเข้าใจผิด
โดนกล่าวหา ในข้อหาที่คนทั่วไปและสังคมตั้งกฏเกณฑ์และให้คำนิยามกับการกระทำบางอย่าง

คนเรานี่ก็แปลกนะ... ชอบตัดสินคนอื่น ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทุกการกระทำของคนทุกคนก็ย่อมต้องมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น
ไม่มีใครถูก หรือ ผิด ในการเลือกที่จะทำหรือไม่ทำอะไร
และไม่ใช่หน้าที่ของคุณหรือของใคร มานั่งตัดสินคนอื่น

โลกเราตอนนี้วิปริตไปมาก... มากซะจนเรื่องที่ควรวิตกกลับกลายเป็นเรื่องปกติ
ส่วนเรื่องที่เป็นเรื่องจริง และสมควรทำ กลับถูกมองว่าเป็นเรื่องหลอกลวงและน่าหัวเราะเยาะ

ครั้งนึงเคยคิดและพยายามที่จะเป็นคนดี แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา มีแต่น้ำตาและความโศกเศร้า

จนถึงตอนนี้ ก็ไม่ได้เลิกคิดที่จะทำแบบนั้น เพียงแต่เปลี่ยนจาก การพยายามเป็นคนดี มาเป็น การพยายามทำสิ่งที่ดีดี




ต่อจากนี้...
พวกคุณหรือใครก็ตาม อยากจะตัดสินใคร อยากจะมองยังไง จะไม่สนใจและจะไม่มีข้อแก้ต่างแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
อยากเข้าใจยังไงก็จงเข้าใจแบบนั้นกันต่อไป...

เพราะตัวเราเองรู้ดีที่สุด ว่าทุกอย่างที่เราทำ เราทำไปทำไม และเราทำเพื่อใคร...




ไม่โกรธหรอก แต่เสียความรู้สึกมากกว่า ที่พยายามรู้สึกดีดีมาตลอด แต่ทำไม เป็นเราทุกครั้งที่ต้องเสียใจ..


ขออโหสิกรรมให้กับการกระทำและความเข้าใจผิดทุกๆอย่าง


และอยากจะบอกว่า...

สิทธิของพวกคุณ คือการที่คุณสามารถจ้องจับผิดและยัดข้อกล่าวหาให้บางคนได้จากเพียงแค่ "น้ำลาย"ของคนอื่น

แต่พวกคุณ ไม่มีวัน จะทำลาย ความเป็นตัวตน และศักดิ์ศรีของ คนคนหนึ่งได้

เพราะคนจะดีหรือเลว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับปากใคร แต่ขึ้นอยู่กับการกระทำ


ที่เขียนมาทั้งหมดนี่... เข้าใจในโลกธรรมอย่างชัดเจน (ทั้งแบบโลกธรรมและ โลก-กระ-ทำ)

ทำให้ได้รู้ว่า

......
ในวันที่เรารู้สึกแย่กับสิ่งรอบตัว

นั่นเพราะ ธรรมชาติ...กำลังสอนให้เรารู้จักปล่อยวาง...ให้เป็น

ธรรมะ...ธรรมชาติ

ยิ่งพยายามเหวี่ยงชีวิตให้โลดแล่นไปตามความสนุกของสังคมเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าในใจกลับยิ่งเปล่าเปลี่ยวมากขึ้นเท่านั้น
สุดท้ายก็ต้องกลับมานั่ง พิจารณา ความเป็นจริงของชีวิตตามเดิม นั่นก็คือ "ชีวิตที่มีธรรมะ" หรือเป็นความจริงของธรรมชาติที่เกี่ยวกับชีวิต...

เพราะความจริงแล้ว คำตอบมันก็อยู่แทบเท้าเรานี่เอง...
ความสุขที่เราคิดว่าต้องถูกปรนนิบัติจากอามิสวัตถุภายนอกหรือกิเลสตัณหาต่างๆที่เรารับมาจากประสาทสัมผัสทั้งห้าหรือแม้แต่ "ทางใจ"...

อยากให้ทุกคนได้ลองหยุดคิดและพิจารณาสำรวจภายในตนสักนิด... ว่าตอนนี้เราเอง ใช้ชีวิตและมีจิตใจห่างไกลจากสิ่งที่เป็น ดั้งเดิม มากน้อยแค่ไหน...

....เข่นฆ่า... อาฆาต พยาบาท... อิจฉาริษยากัน เพื่ออะไร
ในเมื่อทุกคน ต่างก็เคยเป็นญาติกันมาทั้งสิ้น

คนเราไม่เหมือนกัน ตั้งแต่ชาติกำเนิด...ดังนั้นการกระทำและความคิดจึงต่างกัน
ไม่มีใครอยากเป็นคนเลวในสายตาคนอื่น...

เพียงแต่การที่เราจะมองใครออกจากใจของเรา ให้เรามองใจของเราดูก่อนดีกว่า
ตนเอง ยังพิจารณาไม่ถี่ถ้วน ... แล้วควรแล้วหรือที่เอาตาและใจไปคอยมองแต่สิ่งที่อยู่ภายนอกจิตใจตนเอง...

ถ้าเร่าไม่อยากให้ใครทำแบบไหนกับเรา ก็อย่าทำกับเค้าแบบนั้น แม้กระทั่ง "กรรมทางความคิด" หรือ มโนกรรม ก็ส่งผล หมอพิสูจน์มาแล้ว...และเห็นประจักษ์ 100% เลยว่า ฟ้ามีตา เวรกรรมมีจริง ... ผลแห่งความคิดและการกระทำมีจริง

ทุกอย่างในโลกล้วนเคลื่อนไหวและดึงดูดสรรพสิ่งด้วยพลังงาน...ดังนั้น แค่ความคิด ก็อย่าคิดว่า จะไม่มีผล!

ตัวหมอ่น่ะ...ไม่ได้อยากจะปรัชญงปรัชญาหรือมธรรมะอะไรมากมาย...

แต่จะหมอทำอย่างไรล่ะ...
ก็ ในเมื่อ ทุกอย่างในธรรมะ มันคือ "ความจริงทั้งสิ้น"...

การมีชีวิตอยู่ด้วยปรัชญาแห่งการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง มีคนต้นแบบที่ดีงาม และมีธรรมะในจิตใจนั้น

หมอคิดว่า เป็นชีวิตที่มีความสุข เพราะสิ่งเหล่านี้จะไม่ดึงเราไปจากความเป็นจริง และจะทำให้ใจของเรา ปล่อยวางเรื่องบางเรื่องได้อย่างสบาย

แต่อย่าลืมว่า การกระทำทุกการกระทำ ต้องเดินทางสายกลาง และมีสติปัญญาประคองไปด้วยเสมอ...
หมายถึงว่า สิ่งไหนพิจารณาแล้ว ว่า ทำแล้วไม่เกิดประโยชน์ ก็ควรละสิ่งนั้น... และหันมาใช้ชีวิตในทางที่เจริญและดีงาม...

โลกใบนี้มีความจริงรอให้ค้นพบอีกมากมาย
โลกที่เราเหยียบ...เรามองมันแค่สามมิติ ทั้งๆที่มีอีก สิบมิติ ให้เราได้ค้นหา...

อย่าใช้ชีวิตไปวันๆ...
อย่าเสียเวลาไปกับเรื่องไม่สมควรและไร้สาระ

ให้ธรรมะนำทาง...
มีชีวิตอยู่โดยคิดจะให้... ไม่ใช่คิดแต่จะเอา...

From: หมอก้อย

"กลับสู่จุดเริ่มต้น"

...... ~_~......

หลังจากได้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเกิดหลังจากเรียนจบประมาณ สองอาทิตย์ และได้มีเวลาทบทวนหาสิ่งที่ชีวิตตนเองขาดหายไป จนมาช่วงหนึ่งจึงได้ลองไปค้นหาความหมายของชีวิตที่เป็นวัยรุ่น และได้ลองเสาะแสวงหา สิ่งที่เป็นโลกียสุขตามกระแสโลกดูบ้าง เช่น โพสรูปใหม่ๆ, เล่น facebook, เล่น msn หรือ chat หาเพื่อนใหม่ๆ...

เวลาผ่านไป หลังจากใช้ชีวิตแบบนี้มาได้ประมาณ สามวัน สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในใจก็คือ "เรากำลังทำอะไรอยู่?" สิ่งที่เราทำมันได้ก่อให้เกิดประโยชน์ที่แท้จริง หรือมันทำให้สังคมสูงขึ้นหรือเปล่า??? คำตอบคือ เปล่า... งั้นเราทำไปทำไม หนำซ้ำเราทำแล้ว เราเองก็ไม่ได้มีความสุขเพิ่มมากขึ้น นั่นหมายความว่า ความสุขของเรา อาจต้องทวนจากกระแสโลก อาจต้องเสี่ยงกับการมีเพื่อนน้อย มีชีวิตอยู่กับหลักธรรมะและอุดมการณ์ ใช้ชีวิตโดยคิดถึงประโยชน์ส่วนรวมและสังคม มากกว่าที่วันๆนึงจะมานั่งโพสรูปเล่นๆหรือ นั่งคุยกับเพื่อนใน facebook ...

นั่นหมายความว่า เราคิดว่า การทำตามกระแสโลก และการทำตามคนส่วนใหญ่ เพื่อไม่ให้เป็น แกะดำ นั้น อาจทำให้เราได้เติมความสุขส่วนที่เราคิดว่ามันหายไป แท้จริงแล้ว สิ่งเหล่านี้ต่างหาก ที่ยิ่งทำให้ ความสุขเรา หายไป... เราเองได้กลับมาพิจารณาและได้ค้นพบว่า สิ่งภายนอกเหล่านี้ มันยิ่งกลับทำให้เรา ห่างไกลออกจากความเป็นจริงมากขึ้น มันทำให้เราเสียเวลา แทนที่เราจะเอาเวลาที่มีค่าไปทำประโยชน์อย่างอื่นที่ก่อให้เกิดคุณค่าที่แท้จริงแก่ตัวเราเองและสังคม ...หากเราพิจารณาว่ามันน่าจะเพียงพอแล้ว ก็ควรหยุด ไม่ใช่ดันทุรังทำ จนกลายเป็นสิ่งเสพติดทางใจหรือเรื่องไร้สาระ...

ถามว่า การได้มาซึ่งความสุขของตัวเราเอง ยอมแลกไหมกับการที่ต้องสูญเสียการทำตามกระแสสังคมบางอย่าง... คำตอบในใจคือ ยอมนะ หากพิจารณาแล้วว่า การที่เราเสียอะไรบางอย่างซึ่งมันไม่มีค่า เพื่อให้ได้มาซึ่งประโยชน์บางอย่างที่แท้จริงในชีวิต...

สิ่งที่คนภายนอกมองว่ามันคือความจริง แท้จริงแล้ว มันคือ "สิ่งแปลกปลอม" ที่แฝงมาในรูปแบบของความต้องการของคนในสังคม


อุดมคติเดิมๆในการดำเนินชีวิตของเราก็คือ...

ใชชีวิตในแต่ละวินาทีให้คุ้มค่าโดยการแสวงหาความสุขที่แท้จริงในชีวิต
เมื่อหาเจอแล้ว ก็พยายามทำสิ่งนั้น และเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้กับคนอื่นที่ไม่มีโอกาสแบบเรา


คนเรา...หากมีชีวิตอยู่แบบไม่มีอุดมการณ์
ก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม...จริงไหม...

ใช้ชีวิตในแบบที่กลับสู่จุดเริ่มต้นดีกว่า...
ใช้ชีวิตในแบบที่เป็นธรรมะ...ชีวิตที่เป็นธรรมชาติ
.....
เพลง ขอได้ไหม ของ seven

แต่ละคนล้วนฝันจะมีคืนวันที่ดี แต่บางทีฝันนั้นก็มีไม่สมดังใจ
อาจจะล้าอาจจะท้อ ชีวิตต้องเดินต่อไป แม้ว่าเส้นชัยสวยไม่เหมือนกัน

หากวันนี้ค้นพบทางเดินที่ดีของตน อาจมีใครบางคนกำลังหกล้มซมซาน
เหลือบไปมองอาจจะเห็น บางทีเขาเพียงต้องการ ข้าวสักครึ่งจาน แค่พอมีเรี่ยวแรง

ขอได้ไหมหัวใจที่ดีต่อกัน แม้มีใครต้องการก็ปันก็แบ่งไป
ขอได้ไหมให้ได้ไหม แล้วอย่าถามว่าได้อะไร ให้ไปสุขใจก็คือได้คืน

แต่ละคนนั้นเหมือนกันตรงมีลมหายใจ แต่จะใช้ชีวิตยังไงต้องเลือกกันเอง
เมื่อได้สูงกว่าใครๆ ท้องฟ้านั้นคงวังเวง เพราะว่าผู้คนอยู่กันบนพื้นดิน

...แสงดาวแห่งศรัทธา...

ในยามที่ตัวเราเองต้องยอมเป็นเพื่อนกับความยากลำบาก...
ลำบาก...อย่างที่เราเองก็อดกลับไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆไม่ได้
ว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ และโดนแบบนี้...

หลายครั้งที่อยากจะร้องไห้...และอยากจะเลิก...
แต่....มันก็ร้องไม่ออก

เพราะมันก็หลายครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้

บางที ความลำบากอาจกำลังสอนอะไรเราบางอย่าง
มันกำลังปรับปรุงนิสัยของเราที่ยังพร่องในบางเรื่องให้ดีขึ้น

ความยากลำบาก ชนิดที่เราไม่มีสิทธิปริปากบ่น
ความอึดอัดและความเหนื่อยล้า ที่เราต้องสู้ต่อไป

เคยคิดท้อ และคิดบ้าๆบอๆหลายครั้ง
แต่สุดท้าย...

ก็ต้องกลับมาลืมตามองโลกแห่งความเป็นจริง

พ่อ...แม่ ครอบครัว และคำว่า "แพทย์หญิง"

... บางครั้งก็เคยสงสัยว่าทำไม
ยามที่คนอื่นทุกข์ใจ ก็ต้องเป็นเราที่ทำให้คนอื่นสบายใจ
แต่พอเราทุกข์จนแทบจะล้มประดาตาย

กลับมองหากำลังใจจากใครไม่เจอ...นอกจากตัวเอง

เพราะทุกวันนี้ที่เดินสองขาอยู่ได้ ที่มีชีวิตอยู่ได้ ก็เพราะ "ตัวของเราเองทั้งนั้น"

............................................

ในเมื่ออุปสรรคมาท้าทาย
ฉันก็จะขอน้อมรับด้วยความยินดี

หากมันจะตาย ณ ตอนนี้ ก็ให้มันรู้ไป

อย่างน้อย เราก็ทำหน้าที่ของเรา อย่างสุดความสามารถแล้ว

ความยากลำบาก บางครั้งก็เป็นสิ่งที่ดี
เพราะมันสอนให้เรา ได้มีความเป็นมนุษย์ที่เต็มขึ้น
...ได้มองเห็นโลกในความเป็นจริงมากขึ้น

ตัดสิ่งไร้สาระออกไปจากชีวิตได้มากขึ้น

เวลาที่ท้อ อย่างน้อย นึกถึงหน้าพระบิดา,ในหลวง, หมอหงวน และพ่อแม่ ...
เพียงแค่นี้ ฉันเองก็มีกำลังใจที่จะอดทนสู้ต่อ

"ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ นอกจากเราไม่ทำ"
"ไม่มีอะไรที่สำเร็จลงได้ หากปราศจากความพยายามอย่างสุดชีวิต"

... สิ่งที่มีคุณค่า สมควรอยู่กับผู้ที่ได้รับมันเท่านั้น
นั่นหมายถึง เราต้องลงทุน ทุ่มทั้งแรงกายและแรงใจ เพื่อที่จะให้ได้มันมา

เอาชนะตัวเองให้ได้ ...
ถึงจะแพ้ใคร ยังไงก็ยังชนะใจตัวเอง

อุปสรรค มันเป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิต
แต่เรามีชีวิต เราจะยอมให้มันเอาชนะเราได้อย่างไร

ความเป็นแพทย์ไม่อาจถูกตีค่าได้ด้วยรูปธรรมหรือสิ่งสมญานามอวดอ้างใดๆ
สิ่งสำคัญคือ ความรู้และใจในการรักษาคนไข้
มอบสิ่งที่ดีที่สุดแก่พวกเขา เหมือนกับเขาเองเป็นพ่อแม่หรือญาติของเรา

ไม่มีมาตราวัดแพทย์ที่ดีหรือเลวในโลกนี้
เพราะตัวเราเองที่จะรู้ดีที่สุดว่า เราเอง สมควรให้คนไข้เรียกเราว่า "หมอ" หรือไม่

อย่าเป็นหมอ ที่ดูคนไข้ไปวันๆ
อย่าเป็นหมอ เพียงเพราะสอบผ่าน

คนเก่ง ฉลาด และขยัน มีมากมายในโลกนี้
และมันก็เป็นสิ่งที่พัฒนากันได้

แต่สิ่งที่พัฒนาและมีได้ยาก คือ ความเป็นคนในความเป็นแพทย์ ...
ซึ่ง...น้อยคนนัก ที่จะมี


เพลงแสงดาวแห่งศรัทรา

พร่างพรายแสง ดวงดาวน้อยสกราว
ส่องฟากฟ้าเด่นพราวไกลแสนไกล
ดั่งโคมทองผ่องเรืองรุ้งในหทัย
เหมือนธงชัยส่องนำจากห้วงทุกข์ทน
พายุฟ้า ครืน ข่มคุกคราม
เดือนลับยามแผ่นดินมึดหม่น
ดาวศรัทธายังส่องแสงเบื้องบน
ปลุกหัวใจปลุกคนอยู่มิวาย
ขอเยาะเย้ย ทุกข์ยาก
ขวากหนามลำเค็ญ
คนยังคงยืนเด่นโดยท้าทาย
แม้ผืนฟ้ามึดดับเดือนลับละลาย
ดาวยังพรายศรัทธาเย้ยฟ้าดิน
ดาวยังพรายอยู่จนฟ้ารุ่งราง




คำร้องทำนองโดย จิตร ภูมิศักดิ์
เสียงเพลงประกอบโดย วง กรรมมาชน ชุด 2

ทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน

ทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน

--------------------------------------------------------------------------------

การทำสิ่งใดโดยไม่หวังผลตอบแทนนั้น บางครั้งกลับได้รับคืนมาอย่างไม่น้อยไปกว่ากัน แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจว่าจะได้อะไรกลับคืนมาก็ตาม เพราะสิ่งหนึ่งที่นับเป็นความจริงในโลกนี้คือ คำที่ว่า “ทำอย่างไรก็จะได้อย่างนั้นกลับคืนมา”

อย่างเช่นเรื่องเล่าของสิ่งที่เกิดขึ้นจริงเมื่อนานมาแล้วเรื่องนี้ ชื่อของเขาคือ เฟลมมิง เป็นชาวนาชาวสกอตแลนด์ผู้ยากจน วันหนึ่งระหว่างที่เขากำลังทำงานอยู่ในไร่ เฟลมมิ่งก็ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยดังมาจากบึงโคลนที่อยู่ไม่ไกลแถวนั้น โดยไม่ต้องคิด เขาวางมือจากงานที่ทำอยู่ แล้ววิ่งตรงไปที่บึงอย่างรวดเร็ว แล้วเมื่อเข้าใกล้เขาก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังถูกโคลนดูดอยู่กลางบึง ยิ่งเขาพยายามดิ้นรนช่วยเหลือตัวเองมากเท่าใด เด็กหนุ่มก็ยิ่งจมลงไปในโคลนมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้โคลนอยู่สูงถึงหน้าอกของเขาแล้ว เด็กหนุ่มจึงร้องอย่างกลัวความตาย เมื่อเห็นอย่างนั้น เฟลมมิงก็วิ่งลุยโคลนลงไปโดยไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเอง เขาต้องช่วยเด็กหนุ่มออกมาให้ได้ โชคดีเป็นของเด็กหนุ่มที่เฟลมมิงอยู่ตรงนั้น ทำให้เขารอดพ้นจากความตาย

ในวันต่อมา มีรถม้าอันหรูหราสวยงามมาจอดตรงหน้าบ้านอันยากแค้นของเฟลมมิง แล้วขุนนางผู้สูงศักดิ์ในเครื่องแต่งกายงดงามก็ก้าวลงจากรถม้า เขาแนะนำตัวเองว่าเป็นบิดาของเด็กหนุ่มที่เฟลมมิงช่วยไว้เมื่อวานนี้

“ข้าต้องการจะตอบแทนเจ้า” ชายสูงศักดิ์กล่าว “ที่ได้ช่วยชีวิตลูกชายของข้าไว้” “ข้ารับค่าตอบแทนจากสิ่งที่ข้าทำลงไปไม่ได้หรอก”

เฟลมมิงตอบกลับ และในเวลาเดียวกันนั้น ลูกชายของเขาก็เดินออกมาจากตัวบ้าน “นั่นคือลูกชายของท่านใช่หรือไม่ ?” ชายสูงศักดิ์ถาม

“ใช่” “ถ้าเช่นนั้นข้ามีเรื่องจะตกลงกับเจ้า ข้าอยากช่วยลูกชายของเจ้าให้ได้เรียนหนังสือ มากเท่าที่ลูกชายของเจ้าพอใจจะได้หรือไม่ เพราะถ้าหากว่าลูกชายของเจ้าเป็นเหมือนพ่อของเขาแล้ว เขาจะเติบโตขึ้นเป็นคนที่พวกเราจะต้องภาคภูมิใจอย่างไม่ต้องสงสัย” เฟลมมิงตอบตกลงรับข้อเสนอนั้น

ต่อมาลูกชายของเฟลมมิงจึงได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด หลังจากที่เขาเรียนจบจากโรงเรียนแพทย์ ของโรงพยาบาลเซนต์แมรีส์ในลอนดอน ชายหนุ่มคนนี้ก็กลายมาเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกในชื่อของ เซอร์อเล็กซานเดอร์ เฟลมมิง ผู้ค้นพบยาเพนนิสซิลินนั่นเอง ภายหลัง ลูกชายของชายสูงศักดิ์ที่เฟลมมิงได้ช่วยไว้จากโคลนดูด ก็ล้มป่วยด้วยโรคปอด แล้วอะไรล่ะที่ช่วยชีวิตเขาไว้ได้อีกครั้ง ?

แน่นอน นั่นก็คือยาเพนนิสซิลิน ชื่อของชายสูงศักดิ์คนนั้นคือ ลอร์ด แรนดอลฟ์ เชอร์ชิลล์ และลูกชายของเขามีชื่อว่า เซอร์วินสตัน เชอร์ชิลล์ ที่กลายมาเป็นนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร และเจ้าของรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ด้วยเรื่องนี้ทำให้เราเชื่อว่า“ทำอย่างไรก็จะได้อย่างนั้นกลับคืนมา” เป็นเรื่องจริง

"พลังจิต"

พลังจิต (Mind Power)


หมายถึงคลื่นความถี่ของพลังงานความคิด (Pranic Energy) ซึ่งเป็นพลังงานไฟฟ้าบวก (Proton) ไฟฟ้าลบ (Electron) ที่เกิดจากต่อมไพเนียล (Pineal Body) ที่สมองตอนบน เมื่อบุคคลคิดต่อมนี้จะสร้างคลื่นความถี่ของความคิดขึ้น


คลื่นนี้อาจจะมีมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับขบวนการทางความคิด(Thinking Process) นั้น คลื่นนี้จะลอยอยู่รอบๆตัวผู้คิด เมื่อคิดถึงใคร
คลื่นนั้นจะพุ่งตรงไปยังต่อมสร้างความคิดของผู้รับนั้น ถ้าผู้รับรับคลื่นความคิดนั้นได้ จะเกิดความคิดเช่นนั้นทันที เรียกว่าเกิดการรับรู้ความคิดของผู้อื่นได้
บุคคลที่มีพลังจิตสูง


บุคคลที่มีพลังจิตสูงคือ บุคคลที่มีสมาธิดี เช่น มีสมาธิอยู่ในขั้นกลางที่เรียกว่าอุปจารสมาธิ และสมาธิขั้นสูงที่เรียกว่าอัปปนาสมาธิ

--------------------------------------------------------------------------------


การทำงานของพลังจิต



จิตจะทำงานได้จิตต้องมีเครื่องมือคือร่างกายที่เป็นอยู่ของจิต จิตจึงแสดงผลออกมาให้เห็นได้ ส่วนของมันสมองมีหน้าที่รับคำสั่งของจิตคือ ต่อมไพเนียล (Pinial Body) ซึ่งเป็นต่อมเล็กๆสีแดงอมเทา รูปกรวย เป็นส่วนประกอบของปลายประสาท ต่อมนี้อยู่ในส่วนกลางตอนบนของมันสมอง เมื่อต่อมไพเนียลรับคำสั่งของจิตต่อมนี้จะสร้างเป็นคลื่นความถี่ออกมา คลื่นความถี่จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับความคิดนั้น และจะลอยอยู่รอบๆตัวผู้คิด และคลื่นความถี่นี้จะวิ่งไปตามประสาทต่างๆทั่งร่างกายเพื่อควบคุมการทำงานของอวัยวะนั้นๆ พลังงานไฟฟ้าที่ควบคุมอวัยวะต่างๆจะมีกระแสความถี่ต่างกันตามหน้าที่ของอวัยวะและคนนั้นๆอีกด้วย เช่น Electron และ Protron ที่ควบคุมการทำงานของเซลล์เนื้อเยื่อของอวัยวะต่างๆทำให้มีการสร้างและการทำลายของเซลล์ได้ตามปกติ เช่น ทำลายไป 10 เซลล์ก็จะสร้างขึ้นมาทดแทนเช่นเดิม อวัยวะนั้นจะทำหน้าที่ได้ตามปกติ สร้างภูมิต้านทานของร่างกายให้สูงเป็นปกติ ร่างกายจะแข็งแรงสมบูรณ์

--------------------------------------------------------------------------------


การศึกษาพลังจิต


ได้มีการค้นคว้าทางพลังจิตทั้งในประเทศ และต่างประเทศ ประเทศไทยเรียกพลังนี้ว่าพลังอำนาจทิพย์ ในต่างประเทศ เช่น ชาวจีนโบราณเรียกว่าพลังแห่งชีวิต
(Life Force Energy) ชาวยุโรป เช่น เยอรมันเรียกว่าพลังงานแม่เหล็กสัตว์ (Animal Magnetism) ชาวรัสเซียเรียกว่าพลังงานชีวภาพ
(Bioplasmic Energy) นักวิทยาศาสตร์ในกลุ่มประเทศตะวันตกเรียกว่าพลังชีวภาพ (Bio Energy) หรือพลังแม่เหล็กไฟฟ้า
(Electo Magnetic Force)


บุคคลที่มีร่างกายแข็งแรงคือผู้ที่มีพลังจิตสมบูรณ์ควบคุมอยู่ทั่วทุกส่วนของร่างกายทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นแจ่มใสกระฉับกระเฉง พลังจิตจะเปล่งเป็นรัศมีออกโดยรอบร่างกาย ตรงกันข้ามคนป่วยจะมีพลังจิตควบคุมอยู่เพียงเล็กน้อย ภูมิต้านทานในร่างกายจะลดต่ำลง ร่างกายจะอ่อนแอ และจะมีร่างกายที่ปกติเหมือนเดิมได้เมื่อได้รับพลังจิตนั้นๆเพิ่มขึ้น


ดังนั้นพลังจิตจึงเป็นพลังงานที่ควบคุมการทำงานของร่างกาย เช่น การหมุนเวียนของโลหิต การเจริญเติบโตของเซลล์ หากร่างกายส่วนใดขาดพลังจิตร่างกายส่วนนั้นจะไม่สามารถทำหน้าที่ใดๆได้ตามปกติ หรือร่างกายไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ พลังจิตที่ใช้กันทั่วไปมี 3 ลักษณะคือ
1.Telepathy คือพลังงานแห่งเมตตา พลังนี้ติดต่อกันได้โดยทางจิต เป็นพลังงานที่ใช้เพื่อการสร้างสรรค์
2.Telkynesys คือพลังงานที่ใช้บังคับวัตถุให้เคลื่อนที่ หรือใช้เพื่อทำลายวัตถุต่างๆ เป็นพลังงานที่ใช้เพื่อการบังคับหรือเพื่อการทำลาย
3.Teleportation คือพลังงานที่ใช้เพื่อการล่องหนหายตัว เมื่อใช้พลังงานนี้แล้ว สามารถเดินบนน้ำบนอากาศ หรือเพื่อผ่านเครื่องกีดขวางได้
พลังจิตผิดปกติทำให้เจ็บป่วย


จิตมีอำนาจเหนือร่างกาย ที่เรียกว่า จิตเป็นใหญ่ จิตเป็นประธาน สำเร็จแล้วด้วยจิต เมื่อจิตมีอำนาจของกรรมครอบงำอยู่ จิตนั้นจะสั่งกายซึ่งเป็นเครื่องมือของจิตตามอำนาจของกรรมนั้น เช่น จิตมีอำนาจของอกุศลกรรมมาก พลังงานไฟฟ้าที่ออกมาจะไม่มีความสมดุลย์ทางธรรมชาติ เช่น ทำให้พลังงานไฟฟ้าบวกสูงมาก พลังงานไฟฟ้าลบสูงมากบ้าง จะมีผลทำให้ระบบการสร้างการทำลายของร่างกายไม่คงที่ ดังนี้ พลังงานไฟฟ้าบวกสูงมาก จะทำให้การสร้างเซลล์มากกว่าการทำลายหรือเท่าเดิม แต่รูปร่างโตกว่าเดิม จะเป็นสาเหตุของโรคบวม เนื้องอก เช่น โรคหัวใจ โรคมดลูก เนื้องอกธรรมดา เนื้องอกมะเร็งเป็นต้น


นายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญโรคมะเร็งได้กล่าวถึง ทฤษฏีเกี่ยวกับมะเร็งที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดว่า เซลล์มะเร็งเกิดขึ้นในตัวคนเราตลอดเวลา แต่ถูกทำลายโดยเซลล์เม็ดเลือดขาว ก่อนที่มันจะโตจนก่อพิษภัยแก่ร่างกาย โรคมะเร็งเกิดขึ้นต่อเมื่อระบบภูมิคุ้มกันถูกกดดันการทำงานไว้ ทำให้ไม่สามารถขจัดเซลล์มะเร็งที่ก่อตัวขึ้น ดังนั้นถ้ามีอะไรก็ตามส่งผลกระทบต่อการทำงานของสมองที่จะควบคุมระบบภูมิคุ้มกัน มะเร็งย่อมเกิดขึ้นได้ พลังงานไฟฟ้าลบสูงมาก จะทำให้การสร้างเซลล์น้อยกว่าการทำลายหรือเท่าเดิม แต่รูปร่างเล็กกว่าเดิม จะเป็นสาเหตุของโรคลีบตีบต่างๆ เช่น หลอดเลือดตีบ ลิ้นหัวใจตีบ
กล้ามเนื้อตาย มันสมองฝ่อ ภูมิต้านทานบกพร่อง ตับวาย ไตวาย กล้ามเนื้อหัวใจไม่ทำงาน เรียกว่า โรคไหลตาย เด็กเกิดมามีร่างกายไม่สมบูรณ์เป็นต้น


พลังงานไฟฟ้าภายในร่างกายของแต่ละบุคคลอาจไม่เท่ากันก็เป็นได้ เคยพบว่าการเพิ่มเลือด เกล็ดเลือดให้คนไข้ สภาพร่างกายคนไข้ไม่ยอมรับเลือดหรือเกล็ดเลือดนั้น เพราะเลือดใหม่และเลือดเก่าไม่สามารถเข้ากันได้ แม้ทางการแพทย์จะวิเคราะห์แล้วว่าเป็นเลือดกรุ๊ปเดียวกัน เมื่อพิจารณาในสมาธิพบว่าพลังงานไฟฟ้าที่ควบคุมเม็ดเลือดนั้นไม่เท่ากัน แสดงว่าพลังงานควบคุมเม็ดเลือดของแต่ละคนจะเท่ากันหรือไม่เท่ากันก็ได้ และพบอยู่มากกับกลุ่มผู้หลงผิดที่ไปรับเอาพลังงานอื่นมากดทับพลังจิตของตนเอง ทำให้การทำงานของพลังจิตของตนผิดไป


จิตนั้นจึงสั่งมาที่สมองของตนผิด การแสดงออกของร่างกายจิตผิดไปด้วย เช่น กลุ่มของคนทรงเจ้าเข้าผี กลุ่มของคนเหล่านี้จะไปรับเอาเวทย์มนต์คาถา ของอิทธิฤทธิ์ ของอาถรรพ์ดวงวิญญาณเข้ามาสิง เช่น ดวงวิญญาณกุมารทอง นางกวัก ปลัดขิก เจ้าพ่อ เจ้าแม่ น้ำมันพรายหรือองค์เทพต่างๆมาอยู่กับตนที่เรียกว่า เดรัจฉานวิชา ไม่เป็นจิตดั้งเดิมของตนเอง อาการป่วยของบุคคลเหล่านี้ทางการแพทย์จะตรวจหาสาเหตุไม่พบ

--------------------------------------------------------------------------------


การเพิ่มและการรับพลังจิต


บุคคลที่มีสมาธิดีจะมีคลื่นความถี่ และความรุนแรงของพลังงานความคิดสูง สามารถที่จะส่งพลังงานนั้นไปยังบุคคลที่ตั้งเป้าหมายไว้ได้แน่ชัดทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ตัวผู้รับได้ตามความปราถนานั้น เรียกว่า การเพิ่มและการรับพลังจิต การเพิ่มแต่ละครั้งแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพิ่มพลังจิตแต่ละครั้งนานเท่าใด ผู้เพิ่มพลังจิตจะทราบได้ในสมาธิจิตนั้น หากผู้รับยังรับได้ก็เพิ่มให้ต่อไป หากเห็นว่าพลังจิตที่ส่งไปนั้นหยุดลง ก็หยุดเพิ่มพลังจิตในครั้งนั้น และต้องเพิ่มพลังจิตกี่ครั้งจึงจะได้ผล สิ่งนี้ไม่มีกำหนดแน่นอนขึ้นอยู่กับผู้รับ หากผู้รับสามารถรับพลังจิตได้มาก และเห็นว่าอวัยวะที่ผิดปกตินั้นเปลี่ยนเป็นปกติเร็วพลังจิตที่ส่งไปจะหยุดลง ควรหยุดเพิ่มพลังจิตให้ผู้ป่วยกลับไปทำสมาธิภาวนาด้วยตนเอง ผู้ป่วยจะสร้างพลังจิตที่ดีขึ้นมาได้ พลังจิตนั้นๆจะบำบัดทุกข์ให้กับผู้ป่วยได้ในที่สุด
การเพิ่มพลังจิตกระทำได้ 3 ทาง คือ
1. เพิ่มที่อวัยวะนั้นโดยตรง
2. เพิ่มที่จุดกำเนิดของพลังจิต คือที่ต่อมไพเนียล
3. เพิ่มพลังจิตให้ครอบคลุมทั้งตัวผู้รับ จะเพิ่มให้ใครที่อวัยวะใดนั้นจะทราบและเห็นได้ในสมาธินั้นๆ
--------------------------------------------------------------------------------


ผู้เพิ่มพลังจิตที่ดี


ผู้เพิ่มพลังจิตที่ดีควรมีคุณสมบัติดังนี้คือ เป็นผู้ที่ตั้งอยู่ในศีล สมาธิ ปัญญา และเมื่อเพิ่มพลังจิตให้กับใครก็ตามต้องรู้ทุกข์ รู้สาเหตุแห่งทุกข์ รู้หนทางดับทุกข์ และรู้วิธีการดับทุกข์นั้นๆโดยชัดแจ้งพร้อมตั้งตนอยู่ในพรหมวิหารธรรม และหิริโอตัปปธรรม ผู้รับพลังจิตที่ดี คือ เป็นผู้ที่มี
1. ศรัทธา ผู้รับต้องมีศรัทธาที่จะรับพลังจิต
2. สมาธิ ผู้รับต้องมีความตั้งมั่นแห่งจิตอยู่กับกายและจิตของตน
3. สติ ผู้รับต้องมีความระลึกได้ว่าตนกำลังรับพลังจิตอยู่
4. ปัญญา ผู้รับต้องรู้จักการปล่อยวางความทุกข์ออกจากจิตใจในขณะนั้น
5. ความขยันหมั่นเพียร การรับพลังจิตนั้นต้องรับสม่ำเสมอและให้ตั้งอยู่ในคำสอนของพุทธองค์เป็นหลัก ดังกล่าวแล้ว

--------------------------------------------------------------------------------


การเพิ่มพลังจิตผ่านบุคคลอื่นวัตถุอื่น


บางกรณีที่จำเป็น คือ ผู้ป่วยไม่สามารถขอรับพลังจิตด้วยตนเองได้ เช่นอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช อยู่ต่างประเทศ ได้มีการทดลองเพิ่มพลังจิตผ่านกระแสจิตของผู้ใกล้ชิด เช่น พ่อ แม่ บุตร สามี ภรรยา ผู้ดูแล หรือผ่านลงไปในน้ำดื่ม ก็สามารถช่วยผู้ป่วยได้บ้างเป็นบางส่วนเท่านั้น
--------------------------------------------------------------------------------


บุญและบาปเป็นพลังงาน


หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ฉบับวันที่ 4 ธันวาคม 2536 และ 30 มกราคม 2537 ลงบทความเรื่องสัจธรรม โดย พญ.บุษกร กล่าวว่า
ร่างกายของสัตว์เป็นสสารควบคู่กับจิตใจซึ่งเป็นพลังงานทั้งร่างกายและจิตถูกพลังงานแห่งกิเลสปรุงแต่งให้จิตมืดบอด หรือ ราคะ โทสะ และโมหะ ส่งผลให้เกิดมโนกรรม วจีกรรม และ กายกรรมและกระทำความชั่วต่างๆได้ตามอำนาจของกรรมนั้นๆ


บุคคลที่มีจิตมีสัมมาสมาธิ สัมมาทิฏฐิ มีจิตเมตตาปราณี ทางการแพทย์พบว่าต่อมใต้สมองจะผลิตสารบุญเรียกว่า เอนดอร์ฟีน (Endorphine) ออกมามากส่งผลให้ร่างกายเบาสบาย ที่เรียกว่าเกิดปิติ กินได้นอนหลับ ไม่ฝันร้าย หรือไม่ฝันเลย ผิวพรรณผ่องใสใบหน้าสดชื่น โคเรสเตอรอลละลายสลายตัว เม็ดเลือดขาวแข็งแรง มีภูมิคุ้มกันโรคสูง ระบบต่างๆของร่างกายทำงานได้ดี เจ็บป่วยทางกายน้อยลง บาดแผลหายเร็วกว่าผู้มีจิตใจเป็นบาปถึงเท่าตัว หากเป็นโรคมะเร็ง เซลล์มะเร็งจะหยุดหรือลุกลามช้าลง


ในทางตรงกันข้าม บุคคลที่จิตมีมิจฉาสมาธิ มิจฉาทิฏฐิ จิตที่คิดเกลียด โกรธ อิจฉาริษยา อาฆาต พยาบาท เคียดแค้น เครียด วิตกกังวล ต่อมหมวกไตจะสร้างสารบาปออกมามาก สารนี้จะซึมเข้าสู่กระแสโลหิตแล้วไปออกฤทธิ์ที่อวัยวะเป้าหมาย ดังนี้
1. สารแอดรินาลิน (Adrenalin) ทำให้หัวใจเต้นเร็งแรง เส้นโลหิตแดงหดเกร็ง เป็นเหตุให้ความดันโลหิตสูงขึ้น ถ้าเส้นเลือดแดงที่ไปหล่อเลี้ยงกล้ามเนื้อผนังหัวใจหดจนตีบตัน หัวใจจะวายถึงตายได้ โคเรสเตอรอลจะถูกสร้างขึ้นทั้งๆที่มิได้รับประทานไขมันสัตว์ กะทิ ไข่แดง หอยนางลม หรือเครื่องในสัตว์มากกว่าปกติ
2. สารสเตียร์รอยด์ (Sterroid) ซึ่งมีหน้าที่ควบคุมการหลั่งน้ำย่อยอาหาร อาจมีผลทำให้หลั่งมากหรือน้อยก็ได้ ถ้าหลั่งมากน้ำกรดในน้ำย่อยย่อมกัดผนังด้านในของกระเพาะอาหารทำให้ปวดท้องบริเวณลิ้นปี่ เกิดแผลในกระเพาะอาหาร ถ้ากัดกร่อนเส้นเลือดใหญ่ทะลุ จะอาเจียนเป็นเลือด หากช่วยไม่ทันจะเสียเลือดจนตาย ถ้าหลั่งน้อย ท้องจะอืดเฟ้อ อาหารไม่ย่อย ไม่อยากรับประทานอาหาร
3. สารแลคติค แอซิด หรือ เกลือแลคติค (Lactic Acid) ที่เกิดขึ้นแล้วมีผลต่อร่างกาย คือ
3.1 ทำลายภูมิคุ้มกันของร่างกาย ทำลายความแข็งแรงของเม็ดเลือดขาว เหมือนฤทธิ์ของ HIV เชื้อโรค AIDS ร่างกายจึงอ่อนแอ เจ็บป่วยบ่อย หายนาน
3.2 เกล็ดเลือดในกระแสโลหิตจับตัวกันเป็นลิ่มเล็กๆ ไปอุดตันตามหลอดเลือดฝอยต่างๆ ถ้าเกิดขึ้นกับอวัยวะสำคัญ เช่น มันสมองจะทำให้เกิดอัมพาตขึ้นได้


พลังงานแห่งวิบากกรรมเหล่านี้ เมื่อถูกก่อขึ้นแล้วมิอาจสูญหายไปในทางใดได้ พลังงานดังกล่าวจะตามสนองเรื่อยไปตามโอกาสตราบจนผู้นั้นสิ้นกิเลส สิ้นกรรม ไม่ก่อพลังงานของกรรมใหม่อีกต่อไป ที่เรียกว่า กรรมเป็นผู้ติดตาม


เมื่อท่านทราบผลกรรมที่เป็นปัจจุบันกรรมเช่นนี้แล้ว ขอได้หยุดสร้างกรรมต่อกัน ทั้งมโนกรรม วจีกรรม และกายกรรม พลังงานของวิบากกรรมจะเกิดขึ้นน้อยหรือไม่เกิดขึ้น การทำงานทุกระบบของร่างกายจะเป็นปกติ ท่านจะมีสุขภาพสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ

ความว่างแห่งจิต

ความว่างแห่งจิต

--------------------------------------------------------------------------------

สิ่งทั้งมวลก่อกำเนิดขึ้นมาจากความว่าง แม้แต่จิตเดิมของเรา ก็เป็นเช่นนั้น

แต่ตอนนี้หากเราหันมาสังเกตและพิจารณาให้ลึกเข้าไปภายในใจของตน จะพบว่า มีบางอย่างมาปิดบังความว่าง มากมายเหลือเกิน

การติดดี ติดสุข และการหลงติดว่าสภาวะนั้นคงอยู่ไปตลอดกาล นั่นคือความทุกข์สุดสุดของมนุษย์

เพราะนอกจากจะทำให้ตาบอดมองไม่เห็นธรรมชาติตามจริงของสรรพสิ่งแล้ว ยังปล่อยให้ "ความหลง" เข้าครอบงำจิตใจอีกด้วย

การที่เราพิจารณาและเห็นตามจริงของทุกสิ่ง ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นนามธรรมหรือรูปธรรม
เมื่อเราลองพิจารณาไปเรื่อยๆจะพบความจริงที่เป็นอมตะข้อนึงที่ว่า

สรรพสิ่ง ล้วนเกิดจากความเป็นธรรมดา นั่นคือความว่างเปล่า และมีแหล่งกำเนิดมาจากที่เดิมที่เดียวกัน
ซึ่งสุดท้ายแล้ว มันก็ต้องมีจุดจบเหมือนกัน ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นความรู้สึกหรือสิ่งของที่จับต้องได้ก็ตาม

ใจที่เป็นสุข คือใจที่ไม่ยึด และไม่เพลิดเพลินไปกับสิ่งใดๆ เมื่อสุข เราก็เฉยๆ เมื่อทุกข์เราก็เฉยๆ
เมื่อสุขนั้นหายไป เราก็ไม่เศร้าโศกเสียใจเพราะเราไม่ได้ยึดติดกับมันมาแต่ต้น

เมื่อทุกข์นั้นหายไป เราก็ไม่ดีใจให้เสียพลังงาน ก็เพราะเราไม่ได้สนใจมันมาตั้งแต่ทีแรก


อะไรที่ควรระวังที่สุดในการดำเนินชีวิต
ตอบ-->
ระวังสิ่งที่มากระทบใจ ระวังสิ่งที่เกิดจากการปรุงแต่งของใจ

บางครั้งก้อยก็คิดว่า เราควรปิดตาและปิดหูเสียบ้าง
และเอาเวลาน้อมหันเข้าหาพิจารณาตนเองให้มากๆ


ตนเองนั้นแหละ เป็นแหล่งที่ควรศึกษาและพิจารณาให้มาก ไม่ใช่คนอื่น

อย่าเที่ยวเสียเวลาไปดูคนอื่นเลย ดูตัวเองเถิด


น่าแปลกที่ทุกคนย่อมต้องการความสงบสุขทางใจกันทั้งนั้น
แต่เหตุใด? ถึงไม่หาสิ่งที่จะทำให้ใจเป็นสุขได้จริงๆ นั่นคือ ความสงบ

กลับหาสิ่งภายนอกตัว มาป้อนให้ใจ

แล้วยังงี้ ใจมันจะสงบสุขได้อย่างไร?


ท้ายนี้ก่อนลาจากกันไป ขอฝากบทความนึงไว้ -->

วิ่งร้อยกิโลเมตรยังมีวันหยุด และยังมีวันถึงเส้นชัย
แต่วิ่งตามกิเลสในใจ วิ่งให้ตาย ก็ไม่มีวันพอ

BY:KhUnMoR~koymoo~

"ให้...แบบสละออก"

ชอบคำนี้มากเลย...

"ให้...แบบสละออก"



ผู้คิดคำนี้ คือหลวงพ่อท่านหนึ่ง (ขออภัยค่ะ ก้อยจำชื่อท่านไม่ได้) ท่านอยู่ที่วัดปทุมวนาราม ข้างห้างเซ็นทรัลเวิร์ลด์

ตอนนี้ก้อยรู้สึกมีความสุขจริงๆค่ะ ทั้งที่พิจารณาแล้ว สิ่งรอบตัวก้อย ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปซักกะอย่าง

อ้าว... แล้วทำไมอยู่ดีดีมีความสุขได้ไง...???

มีแฟนหรอ...ป่าว ได้ซื้อกระเป๋าใหม่หรอ...ก็ป่าว

แต่ก้อยสุขเพราะว่า ก้อยมองเห็นว่า สิ่งรอบๆตัวก้อยนั้น มีแต่ความสุขจริงๆ ไม่ว่าจะเป็น ครอบครัว เพื่อน สิ่งที่ตัวเองเป็นและเป้าหมายที่เริ่มมองเห็นแล้วในอนาคต

ได้มองเห็นคุณค่าและความงามในสิ่งรอบตัวที่มันเป็นอยู่

อีกอย่าง... ก้อยมีความสุข กับการทำดีมั้ง อ๊ะๆ ก้อยไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นคนดีนะ แต่ก้อยบอกว่า ทำดี ตะหาก

การคิดดี พูดดี ทำดี คนแรกที่จะได้รับผล คือ เราเอง ไม่ใช่ใคร

การให้ ก็ถือเป็นรูปแบบหนึ่งของการมีความสุข ความจริง คำว่า "การให้" นี่ ความหมายมันกว้างมาก

อย่างเช่น อาชีพของก้อย ก็คือ ให้ความสุขกายและสบายใจแก่คนไข้

หรือแม้กระทั่งการร่วมงานและการทำงาน เราก็ให้และเสียสละในบางเรื่องได้ เช่น เสียสละให้พี่พยาบาลดุว่านิดๆหน่อยๆบ้าง แหะๆ

หรือเรื่องไหนที่เราคิดว่า เพื่อนเราไม่น่าทำแบบนี้เลย ทำไมต้องโยนให้เราทำ เราก็เสียสละทำไปเถอะ เพราะเราเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้าไม่มีใครยอม เรื่องก็ไม่จบ

และยังอาจหมายรวมไปถึง... ให้...คนที่เรารักมีความสุข โดยเอาตัวเองออกมา (ให้เขามีความสุขกับคนที่เขาเลือก-->เหอๆ ไม่พูดดีก่า เศร้า)



ก้อยพบว่า สิ่งหนึ่งของการดำรงชีวิตกับเพื่อนร่วมโลกอย่างสันติ คือ การให้ ... ซึ่งไม่ได้หมายเฉพาะการให้แบบสิ่งของ

แต่ต้องเริ่มให้ด้วย "ใจ" คือใจเราคิดที่จะให้ และเสียสละ ด้วย

มันเย้น...เย็นจริงๆนะ เย็นใจมาก

การที่เราทำดี ก้อยคิดว่า ไม่ใช่แค่ทำ แต่ต้องมี "ใจ" ที่ดีด้วย

เพราะถึงทำดี แต่ใจไม่คิดดี คนอื่นเขาก็ดูออกอะ ... อย่างน้อยก็หลอกตัวเองไม่ได้หรอก แถมเหนื่อยเปล่าๆมานั่ง fake ใส่คนอื่น



ดังนั้น การให้ สำหรับก้อย ต้องให้ด้วยใจ และที่สำคัญ ให้ แบบสละออก

หมายถึง ให้ด้วยใจที่บริสุทธิ์ "ไม่ติดดี" "ไม่ติดคำชมหรือสรรเสริญ"



สิ่งที่ก้อยกลัวมากคือ คำยกยอ

เพราะมันจะทำให้เราลอยขึ้นไปแบบไม่มองคนอื่น

มันจะทำให้เราไม่รู้ตัวเลยว่า เรานั่นแหละที่กำลังหลอกตัวเราเอง

และมันก็คือสิ่งที่เป็นศัตรูของการทำดี



เพราะถ้ามีคนชมเรามากๆ จิตเราจะติดดีไปโดยที่เราไม่รู้ตัวซึ่งน่ากลัวมาก

ทีนี้ ทิฐิเราจะสูงขึ้นๆ

จนวันนึงถ้าเราทำดีแล้วไม่มีคนชมเรา เราจะรู้สึกไม่ดี หรือไม่อยากทำดีต่อไป

ดังนั้น การทำดี แบบอยากจะทำดี

และการให้ แบบ ให้ด้วยใจ แบบสละออกนั้น เป็นการให้ที่ประเสริฐสุด

เพราะทำดีแล้ว ให้เขาไปแล้ว เราสุขใจพอ จบ หลังจากนั้นเราไม่คิดต่อแล้ว

คำสรรเสริญ ของขวัญ เงิน อะไรต่างๆ เราก็ไม่เอาแล้ว อย่าให้ของเหล่านั้นมาหลอกเราได้

อีกอย่าง การทำดีต้องเป็นไปเพื่อประโยชน์ส่วนรวม ไม่ใช่ส่วนตัว เช่น ทำดีเพราะจะได้คะแนนเพิ่ม ได้ยศเพิ่ม ... ไม่ใช่...

เพราะถ้ายังงั้น คนเขาจะนับถือเราที่เกรดหรือยศเท่านั้น... แต่...

ความเป็นมนุษย์ในตัวของเรา คุณค่าในตัวของเราจริงๆ เขาไม่ได้นับถือเลย...



ถ้าถามว่า ก้อยยกย่องคนที่อะไร --> ยกย่องคนที่ให้เกียรติและเห็นคุณค่าของคนอื่น

เพราะถึงแม้คุณมีเงินซื้อทั้งประเทศได้ แต่การทำตัวของคุณกลับไม่สมกับที่คุณได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ก้อยว่านั่นคือการเสียชาติเกิด



เงินน่ะ ก็แค่กระดาษ หมดแล้วก็หาใหม่

แต่คุณค่าอันงดงามของคน ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ สร้างยาก และดำรงอยู่ได้ยาก

และสิ่งนี้แหละที่จรรโลงสังคมและโลกให้งดงาม



ความจริงคือ ยิ่งเรามีฐานะสูงทางสังคมเท่าไร เรายิ่งต้องย่อตัวลงเท่านั้น


อย่าลืมว่า มนุษย์ส่วนใหญ่อยู่บนพื้นดิน แล้วท่านจะเงยหน้าหรือบินขึ้นไปบนฟ้าคนเดียว เพื่ออะไร

และก็อย่าลืมว่า ท่านเองนั้น ก็กำเนิดมาจากพื้นดิน เหมือนกัน...


เธอจะทำดี ก็ไม่มีใครเป็นสุขใจเท่าตัวเธอเอง

เธอจะทำเลว ก็ไม่มีใครรู้ดีเท่าเธออีกเช่นกัน

ตัวเธอเอง ที่จะเป็นผู้ตัดสิน ว่าเกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว จะไปทางดีหรือเลว

ไม่มีใครบังคับเธอ เพราะเธอต้องเลือกการมีชีวิตอยู่ในแบบของเธอเอง



แต่อย่าลืมอย่างหนึ่ง ... ว่า ถ้าเราขว้างลูกบอลใส่กำแพงแรงเท่าไร เราก็ได้รับแรงสะท้อนกลับใส่ตัวเรามากขึ้นเท่านั้น

เช่นกัน...ในทุกๆการกระทำ ไม่ว่าดีหรือเลว จะต้องมีผลสะท้อนกลับไปยังผู้กระทำไม่ช้าก็เร็ว





จงเป็นมนุษย์ อย่าเพียงแค่ เป็นคน

และเธอเองต้องเป็นมนุษย์ที่มีคุณค่าในตัวของเธอเอง

อย่าให้ใคร หรือคำสรรเสริญ อามิสสินจ้างใดๆ มาทำให้คุณค่าของเธอด่างพร้อยเป็นอันขาด

เมื่อนั้น... เธอก็จะเป็นมนุษย์ ที่สมบูรณ์


BY: KhUnMoRkoymoo

หะ มอ..."หมอ"

ห= ให้
ม=มอบ
อ=อุทิศ

นี่คือคำที่อาจารย์สูติศาสตร์ท่านหนึ่งที่ฉันเคารพ(รัก)มาก เป็นผู้บอกนิสิตแพทย์ชั้นปีที่หก ที่กำลังจะจบไปเป็นแพทย์หญิงเต็มตัวในอีกสองเดือนข้างหน้า !!! (โอ้ มายก๊อด เวลามันช่างกระชั้นชิดยิ่งนัก)

จากการที่ได้เป็นนิสิตแพทย์มาหกปี และได้มีโอกาสเรียนรู้และรักษาผู้ป่วยมากมายตอนขึ้นปีสี่จนถึงตอนนี้ ทำให้ฉันได้สัมผัสถึง "ความเป็นหมอ" มากขึ้น ช่วงแรกๆ ฉันไม่เข้าใจและไม่ใกล้กับคำว่า "หมอ" เลย เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากเรียนหมอมาตั้งแต่ทีแรก ฉันไม่ชอบเนื้อหาของหมอ และฉันก็ไม่ได้อยากตั้งใจเรียนเอาซะเลย ทำไมนะ ต้องมาดูแลคนไข้ ต้องมาตื่นทำแผลตอนตีสี่ ตีห้า ให้กับคนที่ไม่ใช่ญาติเรา และบางครั้งก็พูดจาไม่ดีกับเราด้วย

เวลานับจากเริ่มเป็นนิสิตแพทย์เอ๊าะๆ จนมาถึงตอนแก่ที่ใกล้จบเป็นแพทย์หญิงเต็มตัว คราวนี้เอง ที่ทำให้ฉันได้รู้ถึงคุณค่าแห่งคำว่า "หมอ" ทำให้ฉันได้เรียนรู้การเป็นหมอที่ดีจากอาจารย์และรุ่นพี่หลายๆคน รวมถึงพฤติกรรมบางอย่างที่เป็นบทเรียนว่า หมอที่ดีไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง...

การเป็นหมอที่ดี ไม่ได้อยู่ที่คะแนนหรือเกรด มันอาจจะจริงมากตรงที่ IQ และ EQ มักจะไม่ไปด้วยกัน การที่ผู้ป่วยมารักษากับเรานั้น อย่างแรก หมอต้องไม่รู้สึกรำคาญ และขี้เกียจรักษา หรือคิดว่าผู้ป่วยแกล้งป่วย เพราะผู้ป่วยเองก็เป็นคนๆนึงเหมือนเรา ใครล่ะอยากจะเสียเวลามาโรงพยาบาล ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทุกคนคิดถึงเป็นอันดับสุดท้าย อีกอย่างที่สำคัญมาก คือ การสื่อสารและมนุษยสัมพันธ์กับคนไข้ การที่หมอพูดจาและใช้คำพูด รวมไปถึงน้ำเสียงที่ดี มีโอกาสทำให้ผู้ป่วยอาการดีขึ้นได้มากกว่าครึ่ง คนไข้เองก็ไม่สบายอยู่แล้ว มีทั้งหมอ มีทั้งพยาบาล และอะไรอีกมากมาย มารุมเยอะๆ ก็มีโอกาสอารมณ์เสียเป็นธรรมดา ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา เราซึ่งเป็นหมอ สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ต้องไม่เอาอารมณ์มาปนในการรักษาคนไข้ แน่นอนว่า หมอไม่ใช่พระอรหันต์หรือผู้หมดจดจากกิเลส การที่จะไม่โกรธเลยเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก แต่ถึงตรงนี้ ขอให้หมอทำความเข้าใจไว้ว่า หากเราเป็นผู้ป่วยซะเอง หรือผู้ป่วยนั้นเป็นพ่อ แม่ หรือญาติเรา เราจะทำกับเขาแบบนั้นหรือไม่ ... นึกถึงตรงนี้ ความรู้สึกอาจแตกต่างกัน

ผู้ป่วยทุกคน ก็เหมือนเรา ชีวิตทุกชีวิตมีค่า การที่เขาไว้ใจให้เราซึ่งไม่ใช่ญาติหรือรู้จักมักจี่กับเขามาก่อน มารักษาชีวิตอันมีค่าของเขา นับว่าเขาไว้ใจเราเป็นอย่างยิ่ง การที่เขาไว้ใจเรา เพราะคำๆเดียว ก็เพราะเราเป็น "หมอ" ดังนั้น เราควรทำหน้าที่ของ "หมอ" นั่นคือ ให้ มอบ และอุทิศ ให้ดีที่สุด

การเป็นหมอ เป็นไม่ยาก แต่สิ่งที่ยากที่สุดในความเป็นหมอ คือ การเป็นหมอที่ดี

หมอ เป็นอาชีพที่มีเกียรติและมีคุณค่าเสมอ ไม่ว่าจะยุคไหน สมัยไหน หรือในประเทศใดในโลก ที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีเกียรติ ไม่ใช่เพราะคัดเอาแต่คนสมองดีดีมาเรียน แต่มีเกียรติที่ ได้นำความรู้ที่ตนเองมีไปรักษาชีวิต ร่างกาย และจิตใจของผู้อื่น ซึ่งสามอย่างนี้ถือว่า เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของการเกิดมาเป็นมนุษย์

นอกจากการเป็นหมอที่ดี อาชีพที่น่ายกย่องอีกอาชีพหนึ่งคือ อาจารย์หมอ สมัยนี้หาคนเป็นอาจารย์หมอ ยาก เพราะต้องเสียสละ และค่าตอบแทนก็ไม่ค่อยคุ้มความเหนื่อย ดังนั้น คนที่จะเป็น อาจารย์หมอ จึงต้อง มีความตั้งใจจริงและเสียสละความสุขส่วนตน มาอบรมและสอนนิสิตแพทย์ให้จบออกไปเป็นแพทย์ที่มีความรู้และรักษาช่วยเหลือผู้ป่วยต่อไป...

ซึ่ง ต่อจากนี้ อาชีพในฝันของฉันก็คือ อาจารย์หมอ...


ฉันเองไม่ใช่หมอที่ดีหรอกค่ะ เคยทำเรื่องไม่ดีมาก็เยอะ คิดย้อนกลับไป ก็รู้สึกน้ำตาไหลทุกที ว่าเราเป็นคนแบบนั้นได้อย่างไร เราเป็นหมอที่แย่มากขนาดนั้นได้อย่างไร แต่ถ้าเราไม่เคยผ่านเหตุการณ์แย่ๆ เราก็ไม่รู้ใช่ไหมคะว่า หมอที่ดี เขาเป็นอย่างไร

ความสุขใจของความเป็นหมอคืออะไร อาจมีนิยามแตกต่างกันไปในหมอแต่ละคน

แต่ คำว่า "หมอ" สำหรับฉัน ไม่ใช่เครื่องประดับความโก้หรูเพื่อยกตัวเองสูงกว่าผู้อื่นหรอกค่ะ

ความจริงอาชีพอื่นที่สบาย ดัง ดูดี และรวยกว่าหมอ ก็มีเยอะแยะมาก

หากฉันไม่มีความสุขใจที่เพิ่งจะหาเจอได้ตอนนี้ ป่านนี้ คงตั้งใจไปเรียนอาชีพอื่นแล้ว

แต่ตอนนี้ฉันหาเจอแล้ว

ความสุขของฉัน ก็คือ การที่ฉันได้ให้ ได้มอบ และเห็นรอยยิ้มของคนไข้

ได้เห็นคนไข้กลับมามีสภาพกายและจิตที่ปกติหรือใกล้เคียงปกติ...อีกครั้ง

เคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งสอนว่า คนไข้สองคน ถือกล้วยมาคนนึง กับคนนึง ถือเงินสามพันมาให้เรา
กล้วย คนไข้ต้องแบกมา ใช้ใจแบก หนักก็หนักนะ อุตส่าห์เอามาให้เรา
แต่
เงินน่ะ...
เบาก็เบา แค่ใช้มือดึงออกมาจากกระเป๋า ไม่ได้ใช้ใจถือมา...

ลองคิดดูนะ
ถ้าเราเป็นหมอ เราจะเลือกอะไร ...