หะ มอ..."หมอ"

ห= ให้
ม=มอบ
อ=อุทิศ

นี่คือคำที่อาจารย์สูติศาสตร์ท่านหนึ่งที่ฉันเคารพ(รัก)มาก เป็นผู้บอกนิสิตแพทย์ชั้นปีที่หก ที่กำลังจะจบไปเป็นแพทย์หญิงเต็มตัวในอีกสองเดือนข้างหน้า !!! (โอ้ มายก๊อด เวลามันช่างกระชั้นชิดยิ่งนัก)

จากการที่ได้เป็นนิสิตแพทย์มาหกปี และได้มีโอกาสเรียนรู้และรักษาผู้ป่วยมากมายตอนขึ้นปีสี่จนถึงตอนนี้ ทำให้ฉันได้สัมผัสถึง "ความเป็นหมอ" มากขึ้น ช่วงแรกๆ ฉันไม่เข้าใจและไม่ใกล้กับคำว่า "หมอ" เลย เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากเรียนหมอมาตั้งแต่ทีแรก ฉันไม่ชอบเนื้อหาของหมอ และฉันก็ไม่ได้อยากตั้งใจเรียนเอาซะเลย ทำไมนะ ต้องมาดูแลคนไข้ ต้องมาตื่นทำแผลตอนตีสี่ ตีห้า ให้กับคนที่ไม่ใช่ญาติเรา และบางครั้งก็พูดจาไม่ดีกับเราด้วย

เวลานับจากเริ่มเป็นนิสิตแพทย์เอ๊าะๆ จนมาถึงตอนแก่ที่ใกล้จบเป็นแพทย์หญิงเต็มตัว คราวนี้เอง ที่ทำให้ฉันได้รู้ถึงคุณค่าแห่งคำว่า "หมอ" ทำให้ฉันได้เรียนรู้การเป็นหมอที่ดีจากอาจารย์และรุ่นพี่หลายๆคน รวมถึงพฤติกรรมบางอย่างที่เป็นบทเรียนว่า หมอที่ดีไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง...

การเป็นหมอที่ดี ไม่ได้อยู่ที่คะแนนหรือเกรด มันอาจจะจริงมากตรงที่ IQ และ EQ มักจะไม่ไปด้วยกัน การที่ผู้ป่วยมารักษากับเรานั้น อย่างแรก หมอต้องไม่รู้สึกรำคาญ และขี้เกียจรักษา หรือคิดว่าผู้ป่วยแกล้งป่วย เพราะผู้ป่วยเองก็เป็นคนๆนึงเหมือนเรา ใครล่ะอยากจะเสียเวลามาโรงพยาบาล ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทุกคนคิดถึงเป็นอันดับสุดท้าย อีกอย่างที่สำคัญมาก คือ การสื่อสารและมนุษยสัมพันธ์กับคนไข้ การที่หมอพูดจาและใช้คำพูด รวมไปถึงน้ำเสียงที่ดี มีโอกาสทำให้ผู้ป่วยอาการดีขึ้นได้มากกว่าครึ่ง คนไข้เองก็ไม่สบายอยู่แล้ว มีทั้งหมอ มีทั้งพยาบาล และอะไรอีกมากมาย มารุมเยอะๆ ก็มีโอกาสอารมณ์เสียเป็นธรรมดา ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา เราซึ่งเป็นหมอ สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ต้องไม่เอาอารมณ์มาปนในการรักษาคนไข้ แน่นอนว่า หมอไม่ใช่พระอรหันต์หรือผู้หมดจดจากกิเลส การที่จะไม่โกรธเลยเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก แต่ถึงตรงนี้ ขอให้หมอทำความเข้าใจไว้ว่า หากเราเป็นผู้ป่วยซะเอง หรือผู้ป่วยนั้นเป็นพ่อ แม่ หรือญาติเรา เราจะทำกับเขาแบบนั้นหรือไม่ ... นึกถึงตรงนี้ ความรู้สึกอาจแตกต่างกัน

ผู้ป่วยทุกคน ก็เหมือนเรา ชีวิตทุกชีวิตมีค่า การที่เขาไว้ใจให้เราซึ่งไม่ใช่ญาติหรือรู้จักมักจี่กับเขามาก่อน มารักษาชีวิตอันมีค่าของเขา นับว่าเขาไว้ใจเราเป็นอย่างยิ่ง การที่เขาไว้ใจเรา เพราะคำๆเดียว ก็เพราะเราเป็น "หมอ" ดังนั้น เราควรทำหน้าที่ของ "หมอ" นั่นคือ ให้ มอบ และอุทิศ ให้ดีที่สุด

การเป็นหมอ เป็นไม่ยาก แต่สิ่งที่ยากที่สุดในความเป็นหมอ คือ การเป็นหมอที่ดี

หมอ เป็นอาชีพที่มีเกียรติและมีคุณค่าเสมอ ไม่ว่าจะยุคไหน สมัยไหน หรือในประเทศใดในโลก ที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีเกียรติ ไม่ใช่เพราะคัดเอาแต่คนสมองดีดีมาเรียน แต่มีเกียรติที่ ได้นำความรู้ที่ตนเองมีไปรักษาชีวิต ร่างกาย และจิตใจของผู้อื่น ซึ่งสามอย่างนี้ถือว่า เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของการเกิดมาเป็นมนุษย์

นอกจากการเป็นหมอที่ดี อาชีพที่น่ายกย่องอีกอาชีพหนึ่งคือ อาจารย์หมอ สมัยนี้หาคนเป็นอาจารย์หมอ ยาก เพราะต้องเสียสละ และค่าตอบแทนก็ไม่ค่อยคุ้มความเหนื่อย ดังนั้น คนที่จะเป็น อาจารย์หมอ จึงต้อง มีความตั้งใจจริงและเสียสละความสุขส่วนตน มาอบรมและสอนนิสิตแพทย์ให้จบออกไปเป็นแพทย์ที่มีความรู้และรักษาช่วยเหลือผู้ป่วยต่อไป...

ซึ่ง ต่อจากนี้ อาชีพในฝันของฉันก็คือ อาจารย์หมอ...


ฉันเองไม่ใช่หมอที่ดีหรอกค่ะ เคยทำเรื่องไม่ดีมาก็เยอะ คิดย้อนกลับไป ก็รู้สึกน้ำตาไหลทุกที ว่าเราเป็นคนแบบนั้นได้อย่างไร เราเป็นหมอที่แย่มากขนาดนั้นได้อย่างไร แต่ถ้าเราไม่เคยผ่านเหตุการณ์แย่ๆ เราก็ไม่รู้ใช่ไหมคะว่า หมอที่ดี เขาเป็นอย่างไร

ความสุขใจของความเป็นหมอคืออะไร อาจมีนิยามแตกต่างกันไปในหมอแต่ละคน

แต่ คำว่า "หมอ" สำหรับฉัน ไม่ใช่เครื่องประดับความโก้หรูเพื่อยกตัวเองสูงกว่าผู้อื่นหรอกค่ะ

ความจริงอาชีพอื่นที่สบาย ดัง ดูดี และรวยกว่าหมอ ก็มีเยอะแยะมาก

หากฉันไม่มีความสุขใจที่เพิ่งจะหาเจอได้ตอนนี้ ป่านนี้ คงตั้งใจไปเรียนอาชีพอื่นแล้ว

แต่ตอนนี้ฉันหาเจอแล้ว

ความสุขของฉัน ก็คือ การที่ฉันได้ให้ ได้มอบ และเห็นรอยยิ้มของคนไข้

ได้เห็นคนไข้กลับมามีสภาพกายและจิตที่ปกติหรือใกล้เคียงปกติ...อีกครั้ง

เคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งสอนว่า คนไข้สองคน ถือกล้วยมาคนนึง กับคนนึง ถือเงินสามพันมาให้เรา
กล้วย คนไข้ต้องแบกมา ใช้ใจแบก หนักก็หนักนะ อุตส่าห์เอามาให้เรา
แต่
เงินน่ะ...
เบาก็เบา แค่ใช้มือดึงออกมาจากกระเป๋า ไม่ได้ใช้ใจถือมา...

ลองคิดดูนะ
ถ้าเราเป็นหมอ เราจะเลือกอะไร ...